Χθες, αργά το βράδυ, διάβασα στο N82 μου από την mobile έκδοση του Google Reader το post του Παναγιώτη Παπαχατζή στο Πρόχειρο Τετράδιο με τίτλο “Ο… πανάκριβος καρκίνος του μαστού”. Σχολιάζει το πόσο θα είχε “γονατίσει” οικονομικά η οικογένειά του, αν η μητέρα του που είχε καρκίνο του μαστού δεν καλυπτόταν από ένα πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλειας μέσω της τράπεζας στην οποία εργαζόταν, το οποίο κάλυψε κάποια έξοδα.
Το post του Παναγιώτη καταλήγει ως εξής:
…για τις περισσότερες γυναίκες με καρκίνο οι δρόμοι είναι, δυστυχώς, μόνο δύο: η ατελείωτη ταλαιπωρία στα δημόσια νοσοκομεία ή η οικονομική τους εξόντωση.
Δυστυχώς η κατάσταση είναι ακριβώς έτσι. Και νομίζω ότι σχεδόν όλοι έχουμε κάποιο γνωστό με καρκίνο, ο οποίος ενώ περίμενε στη γνωστή μεγάαααααλη λίστα που έχουν τα δημόσια νοσοκομεία για να χειρουργηθεί, ή έδωσε το γνωστό φακελάκι και ξαφνικά βρέθηκε στην πρώτη θέση της λίστας ή πήγε σε ιδιωτικό νοσοκομείο πληρώνοντας εξίσου πολλά χρήματα.
ΟΚ, αυτοί που έχουν ή ακόμα και αυτοί που δεν έχουν αλλά δανείστηκαν χρήματα από συγγενείς ή άλλες πηγές έκαναν έγκαιρα την εγχείρηση. Με αυτούς όμως που δεν έχουν και δεν μπορούν να βρουν χρήματα για το φακελάκι ή για το ιδιωτικό νοσοκομείο τι γίνεται; Αφήνονται στη μοίρα τους;
Μήπως πρέπει να επανεξεταστεί ο τρόπος λειτουργίας του ολόκληρου του Εθνικού Συστήματος Υγείας; Μήπως το κράτος πρέπει να συνεργαστεί με ιδιωτικά νοσοκομεία; Τόσα ευρώ πετιούνται δεξιά κι αριστερά για βλακείες, ας επενδυθεί ένα σημαντικό ποσό για να μην μένουν οι άνθρωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως ο καρκίνος, εντελώς αβοήθητοι;
Φανταστικέ κύριε Αβραμόπουλε τι λέτε για το θέμα;
[photo by carie ellen]