«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»
Αυτή η φράση υπάρχει ακόμα στο blog της Αμαλίας, η οποία ωστόσο δε ζει πια ανάμεσά μας. Έφυγε από τη ζωή πέρυσι τέτοια μέρα, έχοντας πρώτα παλέψει με τον καρκίνο, τους «αλμπάνηδες» γιατρούς, τα φακελάκια και την παθογένεια του εθνικού συστήματος υγείας…
Η Αμαλία από οκτώ ετών πονούσε. Επισκεπτόταν συνέχεια γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας όμως δεν διέγνωσε έγκαιρα το καλοήθες νευρίνωμα που υπήρχε στο πόδι της. Πέρασαν δεκαεπτά χρόνια για να μάθει η Αμαλία ότι το νευρίνωμα πλέον είχε μεταλλαχθεί σε κακοήθες νεόπλασμα.
Τα πέντε χρόνια που ακολούθησαν μετά τη διάγνωση η Αμαλία αγωνίστηκε, έχοντας θέληση για ζωή. Εκτός όμως από τον πόλεμο με τον καρκίνο, είχε να αντιμετωπίσει και άλλους «εχθρούς»: Γραφειοκρατικές διαδικασίες, οικονομική εκμετάλλευση, γιατρούς που ήταν απέναντι και όχι δίπλα της.
Η Αμαλία «έσβησε» την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007 σε ηλικία 30 ετών. Από τον Ιούνιο του 2005 όμως κατέγραφε τα όσα περνούσε στο blog της. Κατήγγειλε τους γιατρούς που πήραν «φακελάκι», ανέφερε όμως και όσους τίμησαν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη και στάθηκαν δίπλα της στην περιπέτειά της.
Πέρυσι τέτοια εποχή πολλοί bloggers και το σύνολο σχεδόν των μέσων μαζικής ενημέρωσης ασχολήθηκε με το θέμα, προβάλλοντας την περιπέτεια που πέρασε η Αμαλία. Ένα χρόνο μετά το θέμα έχει ξεχαστεί. Υπάρχουν όμως δεκάδες άλλες «Αμαλίες» που ζουν παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις.
Τα «φακελάκια» με χιλιάδες ευρώ καθημερινά μπαίνουν στις τσέπες «αλμπάνηδων» γιατρών, ο κρατικός μηχανισμός εξακολουθεί να είναι δυσκίνητος με διάφορες γραφειοκρατικές διαδικασίες, ενώ υποδομές σε νοσοκομεία δεν αξιοποιούνται προς όφελος των ασθενών.